İlkokuldayken öğretmenimiz 5 kişiyi tahtaya kaldırırdı.5 kişi sallanır ve şu şarkıyı söylemeye başlardık...
“5 küçük şişe sallanıyordu içlerinden biri pat düştü yere.”
En baştaki yere çöker diğer 4 kişi ayakta kalırdı.Sonra devam ederdik:
“4 küçük şişe sallanıyordu içlerinden biri pat düştü yere” biri daha çökerdi yere.
3 küçük şişe sallanıyordu içlerinden biri pat düştü yere.
2 küçük şişe sallanıyordu içlerinden biri pat düştü yere.
1 küçük şişe….
En son hep bir ağızdan alkışlayarak:
“Kalmadı şişe, düşe düşe düşe.” diye sonlandırır şarkıyı, yerlerimize geçerdik.
Eğlenirdik o zaman böyle şeylerle.Tabi geriye doğru sayı saymayı öğretmenin de ufak ve eğlenceli bir yoluydu öğretmenimiz için.
İlk düşmek hep kötüydü bence,yerde çömelir beklerdin de beklerdin oyunun bitmesini.
Tabi bir de pat diye düşüyorsan…Yani hiç beklenmedik bir anda durum daha da vahimleşiyordu.
Şimdi kaç kişi sallanıyor o dağlarda bilmiyorum.Tek bildiğimiz şey var ki; o da her gün bir yenisinin pat diye yere düştüğü ve bizim yere düşen yiğitlerimizi, keyif çayını yudumlayarak seyreden insanların olduğu.
Onlar da bu şarkıyı söylemek için sabırsızlanıyorlar :
“Kalmadı şişe ,düşe düşe düşeeee.”
Yoksa onlar da mı oyun oynuyorlar ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder